Μια αληθινή ιστορία

Μεσημέρι της Παρασκευής, 24 Αυγούστου, από την Ζαχάρω ξεκινώ να πάω Μεγαλόπολη να βρω τον φίλο μου. Έχω μάθει από το πρωί ότι έχει ανάψει φωτιά κοντά στο εργοστάσιο της ΔΕΗ. Μια «περίεργη» σιωπή απλώνεται παντού στον αέρα. «Χάθηκαν τα ζώα», αναρωτιέμαι και ακούω ένα βουητό να έρχεται από μακριά. Βλέπω καπνό πίσω από τα βουνά να ανεβαίνει στον ουρανό. Δεν φυσά καθόλου. Δεν μπορώ να καταλάβω που είναι η φωτιά. Από την Μεγαλόπολη δεν φαίνεται να είναι ούτε από την Αμαλιάδα. Δεν γνωρίζω καλά τα μέρη. Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας περνά με μεγάλη ταχύτητα και κατευθύνεται προς την Ζαχάρω. Η σειρήνα του διακόπτει για λίγη ώρα την «νεκρική» σιγή. Συνεχίζω να «ακούω» ένα βαθύ βουητό από μακριά. Κάνω μια στάση στο χωριό Κοπανάκι να αγοράσω κρέας για την Αθήνα. Στο μαγαζί μια γυναίκα μου λέει ότι δεν έχουν ρεύμα από το πρωί. «Θα φταίει η φωτιά δίπλα στο εργοστάσιο της ΔΕΗ», της λέω και μου απαντά οργισμένα «εσείς οι Αθηναίοι δεν νοιάζονται για τίποτα παρά μόνο για τουρισμό». «Θα μας κάψουνε», συνεχίζει. Μα τι λες, της απαντώ, δεν καίγονται τα χωριά, ούτε οι άνθρωποι, μόνο τα δέντρα και τα χορτάρια. Την στιγμή που το λέω νοιώθω το αίμα να χτυπά με δύναμη τις αρτηρίες στον εγκέφαλό μου. Θέλω να φύγω κάτι μου φωνάζει μέσα μου να φύγω. Ξεκινώ για την Αρκαδία με μεγάλη ταχύτητα. Φτάνοντας στο χωριό Παραδείσια «βλέπω» μπροστά μου τη Μεγαλόπολη. Έχει φωτιά με άσπρο καπνό πίσω από τη ΔΕΗ. Δεν θα δυσκολευτούν να την σβήσουν, μουρμουρίζω και συνεχίζω για Αθήνα. Λίγο μετά την Νέα Ασέα έρχεται ένα μήνυμα στο κινητό μου από τον φίλο μου. «Τι γίνεται φίλε στη Ζαχάρω έμαθα στη τηλεόραση ότι υπάρχουν νεκροί». Βρίσκομαι σε πλήρη σύγχυση, παίρνω μια ανάσα και βλέπω γύρω μου. Είναι η τελευταία φορά που βλέπω τα δέντρα. Την επόμενη φορά που θα κατέβω στην Πελοπόννησο, από την Κάτω Ασέα και μετά θα είναι όλα μαύρα.

Εκλογές και λεφτά να ξεχάσουμε τον πόνο μας

Αν νομίζουν κάποιοι ότι με το να μαλώνουν για το ποιος μοιράζει τα περισσότερα χρήματα (που δεν είναι δικά τους αλλά δικά μας από τον κρατικό προϋπολογισμό) θα λυθούν τα προβλήματα κάνουν λάθος. Αλλά και να λέμε μετά από κάθε τραγωδία τα ίδια είναι βαρετό. Αναξιοκρατία και ρουσφέτι είναι οι πληγές της χώρας μας. Γιατί να τρέξει κάποιος για τον διπλανό του, αφού το μόνο που έμαθε στη ζωή του είναι να βολευτεί σε μια μόνιμη εργασία και να περιμένει μια συνταξούλα.
Είναι άσχημο να μην υπάρχει συμπόνια για τον διπλανό μας, αλλά είναι χειρότερο να μην υπάρχουν νόμοι. Ο νόμος σε μια κοινωνία είναι η ασπίδα του πολίτη. Αυτός τον προστατεύει. Όταν δεν εφαρμόζεται σημαίνει ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Στην Ελλάδα του 2007 δεν εφαρμόζονται οι νόμοι για όλους. Αν έχεις χρήμα τους «προσπερνάς».
Άρα αυτό που μένει είναι μια ζούγκλα που ο καθένας τρέχει να σώσει το τομάρι του, όπως τρέχανε και οι άνθρωποι που έβλεπαν την φωτιά να έρχεται να τους κάψει. Είναι μια εικόνα που την είδα και έμοιαζε με την καθημερινότητα όλων μας.

Η Αποκάλυψη έχει όνομα: Ηλεία‏

Aραγε ο βασιλιάς Ήλειος, ο γιος του Αμφίμαχου και της Υρμίνας, θα βοηθήσει την πατρίδα του… γιατί άλλοι δεν πρόκειται να την βοηθήσουν.Ανεπαρκείς, φοβισμένοι, ανεύθυνοι, χωρίς σχέδιο και λίγοι... Αυτοί είναι οι χαρακτηρισμοί που δίνουν οι πολίτες όλης της χώρας για τον κρατικό μηχανισμό.

Οι «ανοργάνωτοι» δεν μπορούν να συλλάβουν ούτε έναν «οργανωμένο» εμπρηστή (μόνο κάτι υπερήλικες και ανήλικα παιδιά). Στα μέρη που ο Κολοκοτρώνης αντιμετώπισε τον Ιμπραήμ, οι «άτακτοι» οπλαρχηγοί της επανάστασης του 1821 είχαν πιο οργανωμένο σχέδιο από τον «τακτικό» κρατικό μηχανισμό της Ελλάδας του 2007 για τον συντονισμό και την αντιμετώπιση των πυρκαγιών.

Στις δηλώσεις των «πασάδων» της Αθήνας ότι όλα πήγαν καλά και θα δοθούν αποζημιώσεις οι πυρόπληκτοι χαμογελούν… με ένα «πικρό» ειρωνικό χαμόγελο όπως και τα «καμένα» αγάλματα των αθλητών στην αρχαία Ολυμπία που είδαν «να καίγονται κάποια δέντρα» σύμφωνα με τον υπουργό Πολιτισμού της χώρας μας, στον ιερό Κρόνιο λόφο.
ΜΟΛΙΣ ΓΥΡΙΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΑΧΑΡΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ... ΘΑ ΑΡΓΗΣΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ

Μια εκπομπή που δεν «βγήκε» ποτέ στον αέρα

Καλοί μου ακροατές, φίλοι και φίλες, ας μιλήσουμε σήμερα για όλα αυτά που γνωρίζουμε, αλλά δεν τολμάμε να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε. Αλήθεια πιστεύουμε μέσα από την καρδιά μας αυτά που λέμε; Θα απαντήσω σε σένα φίλη ακροάτρια που είσαι μόλις 18 χρονών. Αλήθεια πόσες φορές έχεις ακούσει τη λέξη «σε αγαπώ» στη ζωή σου; Ένα, δύο εκατομμύρια φορές, από τους γονείς σου, τους φίλους σου και τα αγόρια που έχεις γνωρίσει. Πες μου δεν θα ήθελες να την είχες ακούσει πολύ λιγότερες αλλά να ήταν ειλικρινείς; Να την εννοούσανε όταν στην λέγανε. Τώρα έχει χάσει κάθε αξία και αν στην πω ακόμη 10 φορές εγώ, θα την ακούσεις χωρίς καμιά σημασία.

Αγάπη και έρωτας είναι να δίνεις την ζωή σου για τον σύντροφό σου. «Μα τι μου λες», μου απαντάς, «να χάσω την ζωή μου είναι τρελό, θα αξίζει ο κόπος;». Αν υπάρχει νόημα και συναίσθημα στη λέξη που λες ναι. Έστω και αν αγαπάς ένα «κουτσουράκι». Κανείς δεν σε υποχρέωσε να το αγαπήσεις ήταν μια δική σου επιλογή. Αλήθεια φίλε ακροατή, άντρα «νταή» και μεγάλε εραστή, έμαθες ότι η μόλυνση στις βρώμικες πόλεις είναι η βασική αιτία που πολλές γυναίκες παθαίνουν καρκίνο του μαστού, το άκουσες που το ψέλλισαν κάποιοι γιατροί. Τι κάνεις για να προστατεύσεις την σύντροφό σου που λες ότι την αγαπάς; Και εσύ αγαπημένη ακροάτρια έμαθες ότι η κακή διατροφή και η έλλειψη καθαρού αέρα στις μεγάλες και άσχημες πόλεις που ζούμε, «σκοτώνει» το σπέρμα του αγαπημένου σου. Ένα μεγάλο πρόβλημα υπογονιμότητας μαστίζει τους άντρες των μεγάλων πόλεων. Θα κάνεις κάτι για να βοηθήσεις τον αγαπημένο σου; Εσείς γονείς δεν έχετε ακούσει ποτέ για το χρόνιο άσμα που «κτυπά» τα βρέφη, που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στις πόλεις χωρίς πράσινο και οξυγόνο. Αν δεν το άκουσες πήγαινε να το δεις σε ένα νοσοκομείο παίδων της Αθήνας. Τι θα κάνεις για τα παιδιά σου που όπως λες τα αγαπάς; Στα ερωτήματα αυτά θα μου απαντήσεις «μα τι να κάνω ένας απλός πολίτης είμαι σε αυτή την χώρα χωρίς καμιά δύναμη».

Το τραγούδι λέει «people have the power» και έχει δίκιο. Εμείς κόβουμε και ράβουμε την ζωή στα μέτρα μας. Αν θέλουμε να καίμε τα δάση για να αγοράσουμε ένα καλό «φιλέτο» οικόπεδο δεν περιμένουμε κανενός την άδεια. Μα τι έγινε καλοί μου φίλοι ανάψανε τα τηλέφωνα και μας ζητάνε να σταματήσουμε την εκπομπή(!) Τα λόγια που σας είπαμε δεν σας γλύψανε τα αυτιά; Ένα τραγούδι έλεγε την δεκαετία του 70 ο Σαββόπουλος στην πλατεία της Ομονοίας (άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά….) αν τολμούσε να το τραγουδούσε τώρα ίσως του βάζανε την κιθάρα του κολάρο. Αν τολμήσεις και πεις μια γνώμη δυσαρεστείς πολλούς σήμερα και κανείς δεν το αντέχει. Ένας τραγουδιστής που τον λέγανε Τζων Λένον, όποτε τραγουδούσε και έδινε συνεντεύξεις έλεγε μια άποψη, που σε πολλούς δεν άρεσε, το αποτέλεσμα ήταν να τον δολοφονήσουν. Στην χώρα μας κάνει καριέρα ένας πολύ δημοφιλής τραγουδιστής ο Σάκης Ρουβάς. Όμορφο αγόρι, με όμορφο χαμόγελο και όμορφο σώμα, αλλά χωρίς καμιά άποψη. Ο Σάκης δεν θα έχει σίγουρα την τύχει του Τζων. Κάποιοι σίγουρα από σας που με ακούτε τώρα στην Αθήνα, θα θέλετε να μου κλείσετε το στόμα.

Για να σας βοηθήσω θέλω να σας πω ότι γεννήθηκα στα βουνά Χαϊλάντερ της Σκωτίας και δεν πεθαίνω εύκολα. Για να με σκοτώσετε πρέπει να μου πάρετε το κεφάλι, δύσκολο αλλά εφικτό……..

Οι «ατσίδες» νεόπλουτοι και οι «κόπανοι» παρακατιανοί

Ρώτησε κάποτε ο Θεός έναν Ιταλό, έναν Βρετανό και κι ένα Έλληνα, τι θα ήθελαν να αποκτήσουν. Ένα αυτοκίνητο σαν του γείτονά μου είπε ο Ιταλός. Ένα σπίτι σαν του γείτονά μου είπε ο Βρετανός. Να ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονά μου είπε ο Έλληνας.

Από τα σχολεία αρχίζει και διαμορφώνεται η σημερινή εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Εκεί θα παρατηρήσουμε μαθητές «ατσίδες» που προσπαθούν να μάθουν χωρίς να κοπιάσουν. Να «μελετούν» στην καφετέρια, να προσπαθούν να μάθουν χωρίς κόπο. Αυτοί οι τύποι θαυμάζονται από όλους.

Από την άλλη οι μαθητές που έχουν αίσθηση της ευθύνης των σπουδών, εργάζονται συστηματικά και αποκαλούνται «σπασίκλες» υποτιμητικά. Οι «ατσίδες» στην νεοελληνική πραγματικότητα προορίζονται να επικρατήσουν σε μια κοινωνία, που δεν έχει μάθει να σέβεται την αξία ενός ατόμου, αλλά την επιτηδειότητα.

Η τιμιότητα, η αυτοπειθαρχεία, η επιμέλεια, η μέθοδος, η ειλικρίνεια, δεν θεωρούνται έξυπνες αρετές. «Μάγκας» (λατινικά από mango = σωματέμπορος) είναι ο έξυπνος και έξυπνος θεωρείται αυτός που κερδίζει χωρίς κόπο. Οι επιτήδειοι φροντίζουν να έχουν άριστες «δημόσιες σχέσεις».

Οι γνωριμίες και το μέσον είναι τα απαραίτητα προσόντα για να επιτύχει κάποιος στην νεοελληνική κοινωνία. Αν δεν αξίζεις τίποτα κερδίζεις πολλά. Αν αξίζεις κάτι γίνεσαι πολύ περισσότερο από κάτι. Αν αξίζεις πολύ τότε είσαι χαμένος. Κανένας δεν σε θέλει δίπλα του γιατί και μόνο η παρουσία σου θα εκμηδενίζει την παρουσία του.

«Παν μη Έλλην βάρβαρος», λέγανε στην αρχαιότητα, όποιος δεν είναι «ατσίδας» είναι «κόπανος», λέμε σήμερα. Οι ατσίδες (που πιστεύουν ότι αυτοί είναι και οι άλλοι δεν είναι) είναι οι αριστοκράτες και οι κόπανοι οι παρακατιανοί. Κάποτε πρέπει να κάνουμε και το μνημείο του «Αγνώστου τίμιου άνθρωπου». Αυτού που κατορθώνει σε αυτό τον τόπο με τίμια μέσα να ευδοκιμήσει και να απομείνει τίμιος.

1948 – 2008: 60 χρόνια προσφυγιάς των Παλαιστινίων

Γιατί πληθαίνουν οι ακραίες φωνές των Παλαιστινίων, μήπως γιατί αδιαφορούνε οι υπόλοιποι λαοί ή φοβούνται να πάρουν κάποια απόφαση για την επίλυση του Παλαιστινιακού όλα αυτά τα χρόνια;
Ας δούμε γιατί οργανώσεις σαν την Χεζμπολάχ και την Χαμάς βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και δυναμώνουν μέρα με τη μέρα.
Το 1948 είχαμε 750.000 Παλαιστίνιους που έφυγαν από το Ισραήλ, σήμερα φτάνουν τα 7 εκατ. οι πρόσφυγες που εγκαταλείψανε τα σπίτια τους. Τώρα ζούνε 1.200.000 Παλαιστίνιοι μέσα στο Ισραήλ. Σύμφωνα με τους νόμους (νόμος υπηκοότητας) όσοι Άραβες έμειναν στο Ισραήλ δικαιούνται να πάρουν υπηκοότητα, ενώ όσοι εκδιώχτηκαν δεν έχουν δικαίωμα επιστροφής. Το τείχος που κτίζεται τα τελευταία χρόνια παρά τις διεθνείς αντιδράσεις δεν είναι, όπως κάποιοι νομίζουν, στα σύνορα του 67 αλλά περιλαμβάνει και τους εβραϊκούς εποικισμούς της Δυτικής Όχθης. Το 93% της γης στο Ισραήλ ανήκει στο κράτος !!!

Μόνιμη λύση για να υπάρξει οι Παλαιστίνιοι θεωρούν απαραίτητα:

1. Να υπάρξει λύση με το καθεστώς της Ιερουσαλήμ
2. Επιστροφή όλων των προσφύγων
3. Ίδρυση του Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορά του 1976

Η πολιτική του Ισραήλ αντίθετα προχωρά:

1. Στο νόμο της υπηκοότητας
2. Στην ανταλλαγή πληθυσμών
3. Καταστρέφει 500 χωριά και η γη πάει στα χέρια του Ισραήλ
4. Κάνει εκδίωξη των Παλαιστινίων από τις μεγάλες πόλεις του Ισραήλ

Η Γάζα βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής. Σε οικονομικά χάλια βρίσκεται και η Δυτική Όχθη. Συνεχίζονται οι εποικισμοί από το Ισραήλ στα Παλαιστινιακά εδάφη. Χαρακτηριστικά τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι το ποσοστό αύξησης του εβραϊκού πληθυσμού στις «αποικίες» ξεπερνά το 5%. Το Ισραήλ επεκτείνει τις αποικίες και στη περιοχή της Ιερουσαλήμ. Συγκεκριμένα οργανώνει οικισμούς με σκοπό να αποκόψει την πόλη από την Βηθλεέμ και την Δυτική όχθη. Επίσης έχει στρατηγικό σχέδιο να φτιάχνει εβραϊκές πόλεις με στόχο να χωριστεί η Δυτική όχθη σε βόρεια και νότια. Με όλα αυτά τα σχέδια, που μπορεί ο επισκέπτης στην περιοχή εύκολα να αντιληφθεί, ένα είναι το σίγουρο… δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος.

Είναι όμορφα τα χρώματα της κόλασης

Έφτασα με το αεροπλάνο και βγήκα κουρασμένος να κατέβω τη σκάλα. Με το που βγήκα έξω ένα κύμα ζεστού αέρα με χτύπησε στο πρόσωπο. Ο αέρας που σε χτυπά στην Αφρική φέρνει τις μυρωδιές της σαβάνας. Τέλειωσα τις διαδικασίες με τα διαβατήρια και τις αρχές του τόπου και άρχισα περπατώ στα στενά σοκάκια της πόλης. Μια τυπική αφρικάνικη πόλη. Γύρισα το βλέμμα μου και μαγεύτηκα με τα χρώματα του ουρανού. Ένα ζεστό κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα. Ο ήλιος τεράστιος χανόταν στην άκρη της ερήμου. Μυρωδιές φαγητού πρωτόγνωρες για τη μύτη ενός λευκού. Γυναίκες αγχωμένες να μαζεύουν τα παιδιά από το δρόμο πριν πέσει το σκοτάδι. Αρκετές μέρες χάρηκα τη μαγεία μέχρι που ξαφνικά χάθηκαν όλα. Ήρθε ο πόλεμος.

Σαν θεριστής ο θάνατος ξάφνιασε με τη βία που κουβαλούσε. Όπως μου είπε ένας φονιάς «μας κυρίεψε ο διάβολος». Ο ήχος των καλάσνικωφ με τη συνοδεία των οβίδων έφτιαχνε μια θανάσιμη συναυλία. Τα βράδια ολόκληρες γειτονιές καίγονταν, οι φωτιές ήταν τεράστιες φτάνανε στον ουρανό. Βογκητά ουρλιαχτά κάθε βράδυ και το πρωί οι δρόμοι γεμίζανε αμούστακα αγόρια με όπλα στους ώμους. Οι θεοί γύρισαν την πλάτη. Το έργο επαναλαμβάνεται Κένυα, Ρουάντα, Σουδάν, Αιθιοπία, Σομαλία, Ζαΐρ, Λιβερία, Νιγηρία, Αλγερία….. όλη η Αφρική παίζει το ίδιο μονότονο έργο του θανάτου.

Εκτελέσεις στη μέση του δρόμου, βιασμοί γυναικών χωρίς κανένα έλεος, ακρωτηριασμοί παιδιών, τρέλα και διαστροφή. Το χειρότερο πράγμα που έζησα είναι οι εικόνες των αθώων, το ουρλιαχτό της κοπέλας που ζητά βοήθεια, τη βλέπω και να δεν μπορώ να τη βοηθήσω. Πόσο ανίσχυροι είμαστε μπροστά στον θάνατο; Εικόνες εφιαλτικές…και ξαφνικά ο ήχος της σφαίρας και μετά η σιωπή.

Φεύγουν οι οπλισμένοι αφήνοντας πίσω τους νεκρούς και χώρο για τους κυανόκρανους και τις ομάδες των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Κοκκίνισαν οι δρόμοι από το αίμα. Η Αφρική πνίγεται στο αίμα.

Γιατί να σου τα γράφω αυτά. Θα ήθελες να σου γράψω στίχους του έρωτα, να σου μιλήσω με μια βελούδινη φωνή, να με δεις στολισμένο με όμορφα ρούχα. Κλείστηκες στον μικρόκοσμο της ευτυχίας, σου αρκεί μια καλή συντροφιά να σου δίνει αυτό που ζητάς, οι υπόλοιποι δεν φαίνονται δεν τους ακούς. Ο πόνος είναι μακριά και δεν σε αγγίζει. Τι θα γίνει όμως αν ο θεριστής εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά σου με το ματωμένο δρεπάνι του;

Πολλά εκατομμύρια για αποζημιώσεις, τίποτα για την έρευνα

Το ελληνικό κράτος θεωρεί περιττή δαπάνη να δίνονται λεφτά για την έρευνα. Το ΥΠΑΑΤ επεμβαίνει θεραπευτικά και όχι προληπτικά, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων στον αγροτικό τομέα. Το Εθνικό Πρόγραμμα Έρευνας που χρόνια συζητείται ποτέ δεν υλοποιείται.

Ένα παράδειγμα η προσβολή των καλλιεργειών μήλου από τη μικροκαρπία στη Μαγνησία. Φέτος το ΥΠΑΑΤ έδωσε αποζημιώσεις στους παραγωγούς 3.200.000 ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή αρνήθηκε να δώσει 50.000 ευρώ, για έρευνα 3 χρόνων, στο Ινστιτούτου Προσταστίας Φυτών Βόλου που ανήκει στο ΕΘΙΑΓΕ, για την μελέτη του προβλήματος. Αν δεν υπάρξει έρευνα για το τι φταίει, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται και είναι σίγουρο ότι θα χρειαστεί να δοθούν και πάλι εκατομμύρια ευρώ, για να αποζημιωθούν οι παραγωγοί. Δίνοντας λίγα λεφτά μπορείς να γλιτώσεις εκατομμύρια. Έχουμε πέσει σε ένα βάλτο, η αγροτική έρευνα στην Ελλάδα δεν είναι στο παρά πέντε αλλά στο και πέντε, πρέπει να παρθούν άμεσα αποφάσεις. Υπάρχει μεγάλη έλλειψη ερευνητών, είναι σπάνιο είδος και αυτοί που εργάζονται είναι μεγάλης ηλικίας. Στο ΕΘΙΑΓΕ από την ίδρυσή του έχουν γίνει μόνο μια φορά προσλήψεις.

Χρειάζονται άμεσα:
1) Πρόσληψη τουλάχιστον 200 ερευνητών
2) Χρηματοδότηση εθνικών προγραμμάτων έρευνας
3) Ανάγκη παραγωγής υγιούς πολλαπλασιαστικού υλικού

Πολλές φορές οι αγρότες παραπονιούνται ότι οι ερευνητές δεν πηγαίνουν στο χωράφι ή στη στάνη τους, να «σταθούν» δίπλα τους, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες. Πρέπει όμως να αντιληφθούν όλοι ότι χωρίς «επένδυση» χρημάτων στην έρευνα, αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ήδη πολλές Μεσογειακές και Βαλκανικές χώρες, έχουν αντιληφθεί ότι για να παράγουν ποιοτικά αγροτικά προϊόντα ανταγωνιστικά και με χαμηλό κόστος, πρέπει να χρησιμοποιήσουν την έρευνα. Κάποτε πρέπει να το αντιληφθούν και η ελληνικές κυβερνήσεις.

Χάσαμε το δρόμο μας

"Δεν υπάρχουν πια άντρες"....."δεν υπάρχουν πια γυναίκες"...όλο αυτά ακούω...μα τι φταίει τελικά; Μήπως δεν έχουμε χρόνο να ζήσουμε; Αλλάζουμε τους ρόλους ή δεν έχουμε πια ρόλους;

Κάνουμε λανθασμένες επιλογές γιατί δεν έχουμε χρόνο να γνωρίσουμε κανένα. Δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε μια καλή κουβέντα στο δρόμο; Δεν έχουμε χρόνο να ρίξουμε μια ματιά σε κάποιον ή κάποια που μας κοιτά; Και το φλερτάρισμα θέλει το χρόνο του. Μόνο για τη δουλειά μας έχουμε χρόνο; Πότε γυρνάμε σπίτι; Πόσο χρόνο αφιερώνουμε σε έναν σύντροφο;

Ζητάμε αλλά τι δίνουμε; Ταχύτητα για να προλάβουμε αλλά τι να προλάβουμε; Στο διαδίκτυο μιλάς ελεύθερα, επειδή κρύβεσαι μέσα στην ανωνυμία; Εγώ που ζω στην Αθήνα δεν γνωρίζω τον γείτονά μου. Μέσα στην ανωνυμία ζω και στην πραγματικότητα. Ούτε γνωρίζω την κοπέλα που πίνει καφέ απέναντί μου, ούτε μπορώ να την γνωρίσω γιατί και εκείνη δεν έχει χρόνο να με γνωρίσει, άσε που φοβάτε και να μην πληγωθεί. Το διαδίκτυο είναι ο καθρέφτης μια κοινωνίας, ότι ζει εκεί έξω υπάρχει και εδώ μέσα. Στρες, βιασύνη, ατέλειωτη εργασία, μαλακία.

Αν κάτι δεν αλλάξει, τότε θα ζούμε όλη τη ζωή μας μέσα στην ανωνυμία, μας μέσα στην κρυψώνα μας, φοβισμένοι και πληγωμένοι, από λάθη που κάναμε μέσα στην τύφλα μας....

Ερωτισμός ή θαυμασμός;

Μιλάω σαν άντρας και όταν βλέπω ένα γυμνό όμορφο γυναικείο κορμί μου προξενεί θαυμασμό. Το ίδιο πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί και σε μια γυναίκα. Ο θαυμασμός όμως δεν σημαίνει και ερωτισμός. Δεν αρκεί να γδυθεί μια γυναίκα για να γίνει αισθησιακή. Χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Μια χαλαρή κίνηση στο περπάτημα, ένα χαμόγελο ξενοιασιάς, μια ματιά με νόημα, ένα άγγιγμα….για να γίνει σεξουαλική.

Από μικρός έκανα γυμνισμό το καλοκαίρι στη θάλασσα και ξέρω πολύ καλά το γυμνό σώμα. Αργότερα γνώρισα και έζησα σε ισλαμικά κράτη, όπου οι γυναίκες καλύπτονται ολόκληρες με υφάσματα. Και εκεί υπήρχε ένας έντονος αισθησιασμός στη γυναίκα που φαινότανε στα μάτια της.

Διαβάζοντας έμαθα για το εκπαιδευτικό σύστημα των αρχαίων Σπαρτιατών. Είχε τα θετικά του αλλά και τα αρνητικά του. Από τα θετικά αυτού του συστήματος ήταν ότι η Πολιτεία αναλάμβανε εξ΄ ολοκλήρου την εκπαίδευση και την διατροφή των παιδιών. Αλλά αυτό που ήταν επαναστατικό, ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, ήταν η ταυτόχρονη άθληση των αγοριών και κοριτσιών στους ίδιους χώρους με γυμνά κορμιά. Εκεί θα υπήρχε θαυμασμός για τα γυμνά κορμιά, αλλά όχι απαραίτητα σεξουαλικότητα. Στην αρχαία Ελλάδα αυτός ο θαυμασμός αποτυπωνόταν και στα γυμνά αγάλματα των θεών.

Το ερωτικό αισθησιακό κορμί δεν γεννιέται, χρειάζεται να το καλλιεργήσει και ο άντρας και η γυναίκα. Ο άντρας δεν αρκεί να γυμνάζει το κορμί του και να το φουσκώνει, πρέπει να ανακαλύψει ένα κώδικα συμπεριφοράς. Από την πλευρά της η γυναίκα δεν αρκεί να αφαιρεί το ύφασμα που φορά, πρέπει να εκπέμπει στο πέρασμά της την ερωτική αύρα. Καλλιεργώντας ο καθένας τον δικό του ερωτισμό αρχίζει να ανακαλύπτει και τον ερωτισμό των άλλων γύρω του. Έτσι μαθαίνει να απελευθερώνει αλλά και να μαγνητίζει.

Μια φορά είδα μια θαυμάσια φωτογραφία με μια γυναίκα μοντέλο. Δεν ήταν το μοντέλο που ήταν αισθησιακό αλλά η σκέψη του φωτογράφου. Το ανακάλυψα όταν συνάντησα την κοπέλα και μετά από 10 λεπτά έβλεπα συνέχεια το ρολόι μου. Η κοινωνία μας χρειάζεται περισσότερο ερωτισμό.