Είναι όμορφα τα χρώματα της κόλασης

Έφτασα με το αεροπλάνο και βγήκα κουρασμένος να κατέβω τη σκάλα. Με το που βγήκα έξω ένα κύμα ζεστού αέρα με χτύπησε στο πρόσωπο. Ο αέρας που σε χτυπά στην Αφρική φέρνει τις μυρωδιές της σαβάνας. Τέλειωσα τις διαδικασίες με τα διαβατήρια και τις αρχές του τόπου και άρχισα περπατώ στα στενά σοκάκια της πόλης. Μια τυπική αφρικάνικη πόλη. Γύρισα το βλέμμα μου και μαγεύτηκα με τα χρώματα του ουρανού. Ένα ζεστό κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα. Ο ήλιος τεράστιος χανόταν στην άκρη της ερήμου. Μυρωδιές φαγητού πρωτόγνωρες για τη μύτη ενός λευκού. Γυναίκες αγχωμένες να μαζεύουν τα παιδιά από το δρόμο πριν πέσει το σκοτάδι. Αρκετές μέρες χάρηκα τη μαγεία μέχρι που ξαφνικά χάθηκαν όλα. Ήρθε ο πόλεμος.

Σαν θεριστής ο θάνατος ξάφνιασε με τη βία που κουβαλούσε. Όπως μου είπε ένας φονιάς «μας κυρίεψε ο διάβολος». Ο ήχος των καλάσνικωφ με τη συνοδεία των οβίδων έφτιαχνε μια θανάσιμη συναυλία. Τα βράδια ολόκληρες γειτονιές καίγονταν, οι φωτιές ήταν τεράστιες φτάνανε στον ουρανό. Βογκητά ουρλιαχτά κάθε βράδυ και το πρωί οι δρόμοι γεμίζανε αμούστακα αγόρια με όπλα στους ώμους. Οι θεοί γύρισαν την πλάτη. Το έργο επαναλαμβάνεται Κένυα, Ρουάντα, Σουδάν, Αιθιοπία, Σομαλία, Ζαΐρ, Λιβερία, Νιγηρία, Αλγερία….. όλη η Αφρική παίζει το ίδιο μονότονο έργο του θανάτου.

Εκτελέσεις στη μέση του δρόμου, βιασμοί γυναικών χωρίς κανένα έλεος, ακρωτηριασμοί παιδιών, τρέλα και διαστροφή. Το χειρότερο πράγμα που έζησα είναι οι εικόνες των αθώων, το ουρλιαχτό της κοπέλας που ζητά βοήθεια, τη βλέπω και να δεν μπορώ να τη βοηθήσω. Πόσο ανίσχυροι είμαστε μπροστά στον θάνατο; Εικόνες εφιαλτικές…και ξαφνικά ο ήχος της σφαίρας και μετά η σιωπή.

Φεύγουν οι οπλισμένοι αφήνοντας πίσω τους νεκρούς και χώρο για τους κυανόκρανους και τις ομάδες των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Κοκκίνισαν οι δρόμοι από το αίμα. Η Αφρική πνίγεται στο αίμα.

Γιατί να σου τα γράφω αυτά. Θα ήθελες να σου γράψω στίχους του έρωτα, να σου μιλήσω με μια βελούδινη φωνή, να με δεις στολισμένο με όμορφα ρούχα. Κλείστηκες στον μικρόκοσμο της ευτυχίας, σου αρκεί μια καλή συντροφιά να σου δίνει αυτό που ζητάς, οι υπόλοιποι δεν φαίνονται δεν τους ακούς. Ο πόνος είναι μακριά και δεν σε αγγίζει. Τι θα γίνει όμως αν ο θεριστής εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά σου με το ματωμένο δρεπάνι του;