Ματάκια μπροστά στο άγνωστο μέλλον

Η ειδικότητά μου είναι φιλόλογος της κλασικής φιλολογίας και καθημερινά έρχομαι σε επαφή με παιδιά διαφόρων ηλικιών.

Τα μεγαλύτερα παιδιά έχουν μια ώριμη σκέψη που στηρίζεται σε λογικά επιχειρήματα και είναι δύσκολο για κάποιον να τους φέρει αντίλογο. Δυστυχώς τα περισσότερα έχουν καταβληθεί από απαισιόδοξες σκέψεις, καθώς δε γνωρίζουν αν θα έχουν τη δυνατότητα να βρουν εργασία στο μέλλον, αν θα τους δοθεί η ευκαιρία να ασκήσουν το επάγγελμα που τους αρέσει και τέλος αν θα βγάζουν ένα χρηματικό ποσό για να ζουν αξιοπρεπώς. Όλα αυτά τα «αν» έχουν αιχμαλωτίσει τη ψυχή και το μυαλό τους.

Τα περισσότερα έχουν αποφασίσει ήδη να φύγουν στο εξωτερικό και να επιστρέψουν μόνο αν υπάρξει ανάκαμψη, διαφορετικά καθόλου.

Προσπαθώ να τα μεταπείσω για το αντίθετο, όσο κι αν είναι δύσκολο. Πιστεύω ότι δεν είναι λύση να φύγουμε όλοι στο εξωτερικό. Λεγόμαστε Έλληνες και πρέπει να μείνουμε στην Ελλάδα με τον ήλιο, τη φύση, τους φιλικούς και καλοσυνάτους ανθρώπους, τη γλώσσα μας με το πλούσιο λεξιλόγιο και να παλέψουμε!

Ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνουν τα μικρά παιδιά, των τάξεων του δημοτικού! Σαν κάστρο απόρθητο φαντάζει η οικονομική κρίση στα μάτια τους. Αυτά βλέπουν την κατάσταση σαν παραμύθι με καλούς και κακούς, δράκους και νεράιδες, κοκκινοσκουφίτσες και κακούς λύκους….! Απορούν, ρωτούν, φαντάζονται, πλάθουν ιστορίες για το «τέρας», όπως μου χαρακτήρισε ένα απ’ αυτά ,την οικονομική κρίση.

Σ’ αυτό το σημείο θα παραθέσω μια ιστορία που μου έγραψε ένα παιδάκι της έκτης δημοτικού, η οποία με συγκλόνισε και μ’ εκανε να προβληματιστώ! Μ’ αυτόν τον τρόπο πιστεύω ότι θα γίνει αντιληπτό πόσο έχει επηρεάσει η κρίση και τα παιδία εκτός από τους μεγάλους.

Η κρίση από τα  μάτια παιδιού ΣΤ Δημοτικού

 Η οικονομική κρίση είναι ανυπόφορη και με εκνευρίζει! Μαλώνουν όλοι μεταξύ τους ενώ ο κόσμος δεν έχει να φάει και δεν προσπαθούν να βρουν μια λύση. Δεν ντρέπονται; Όλοι υπόσχονται κάτι να κάνουν! Στις κάμερες μια χαρά τα λένε σε εμάς, στην πραγματικότητα όμως άλλα λένε άλλα κάνουν….

Όταν ήταν ο Καραμανλής έπαιζε play station με το γιο του αντί ν’ ασχοληθεί πραγματικά. Ο Παπανδρέου από την άλλη μας έφερε πόσα μνημόνια. Εξαιτίας αυτών γίνονται «κουρέματα», απολύονται πολίτες από τις δουλείες τους για να μην πω ότι δεν υπάρχουν καν δουλειές. Πιστέψαμε στον Καραμανλή και στον Παπανδρέου και αυτοί αντί να μας καλυτερέψουν μας χειροτέρεψαν. Μέχρι τη Γ τάξη δημοτικού όλα πήγαιναν μια χαρά, μετά άρχισα να τρομοκρατούμαι απ’ αυτά που έβλεπα με τα ματάκια μου!

Οι άνθρωποι είναι δυστυχώς χαζοί και δεν καταλαβαίνουν τα λάθη τους. Ψηφίζουν όποιον τους υπόσχεται πολλά…εγώ παρόλο που είμαι παιδί τα έχω καταλάβει όλα, αλλά είμαι πολύ μικρός για να τους αντιμετωπίσω!

Πρέπει να αναφερθεί ότι η ιστορία του παιδιού είναι αυτούσια χωρίς προσωπικές αλλαγές.

Πρέπει να προστατέψουνε τα παιδιά. Δεν έχουμε το δικαίωμα να καταστρέφουμε τα όνειρά τους. Τα μάτια τους είναι αθώα και το βλέμμα τους καθαρό σαν ξάστερος ουρανός. Εντούτοις όταν αναφέρονται στις ανησυχίες των γονιών τους και στην ανεργία, ένα φαινόμενο που παρά την ηλικία τους καταλαβαίνουν πολύ καλά, θλίβονται και με κοιτάζουν με απόγνωση…

Τα παιδιά πρέπει να παίζουν, να χαίρονται την ηλικία τους, να μην έχουν τέτοιους προβληματισμούς. Οι ειδήσεις όμως, τα ΜΜΕ, οι συζητήσεις των γονιών στο σπίτι έχουν προκαλέσει στη ψυχή τους αισθήματα άγχους, αγωνίας και φόβου για το άγνωστο.

Ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τα προσωπάκια τους λαμπερά, γιατί αυτά είναι που μας δίνουν δύναμη και μας γεμίζουν αισιοδοξία. Είναι κρίμα να οδηγήσουμε εμείς οι ίδιοι τα παιδιά στους ψυχολόγους, αντί στα πάρκα της γειτονιάς να κάνουν παρέα με παιδιά της ηλικίας τους και να παίζουν ανέμελα!

Βούλγαρη Ηλιάννα

Φιλόλογος κλασικής φιλολογίας - Δημοσιογράφος