Καταφέραμε να επιβιώσουμε।Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να> περιμένουμε δύο ώρες μετά το> φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο> ώρες μεσημεριανό ύπνο για να> ξεκουραστούμε και τις Κυριακές> έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο> το πρωί για να κοινωνήσουμε.> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με> την αναμονή.> > Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο> να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα> ζωντανοί Εμείς ταξιδεύαμε σε> αυτοκίνητα χωρίς ζώνες> ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε> ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα> σε ένα Σιμκάκι και δεν υποφέραμε> από το «σύνδρομο της τουριστικής> θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,> παράθυρα, ντουλάπια και> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας> για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα> ποδήλατα χωρίς κράνη και> προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς> δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν> κοφτερές γωνίες.> > Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν> βίαια. Περνάγαμε ώρες> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια> αυτοκίνητα για να κάνουμε> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια> κατηφόρα και μόνο τότε> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει> να βάλουμε φρένα. Παίζαμε> «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας> δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας> το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά> μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα> στους δρόμους. Κανείς δεν> μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα> κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν> υπήρχε κανένας νόμος για να> τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε> πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι> συνηθισμένο για παιδιά και όλα> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή> μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε> κάποιος να κατηγορήσεις παρά> μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο> ένας στον άλλος και μάθαμε να το> ξεπερνάμε.> > > Τρώγαμε γλυκά και πίναμε> αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν> παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από> εμάς να ήταν χοντρός και αυτό> ήταν όλο. Μοιραζόμασταν> μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή> οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας> δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά> κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και> οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό> ξύδι..> > Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99> τηλεοπτικά κανάλια,> βιντεοταινίες με ήχο surround,> υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε> φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε> μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά> φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά> βγαίναμε στο δρόμο και εκεί> συναντιόμασταν για να παίξουμε> κυνηγητό,> κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί> έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε> τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και> παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια> μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε> χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.> Πίναμε νερό κατευθείαν από τη> βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και> κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους> πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε> σαύρες και πουλιά με αεροβόλα> στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν> ανήλικοι και δεν υπήρχαν> ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.> > Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή> περπατώντας μέχρι τα σπίτια των> φίλων και τους φωνάζαμε από την> πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς> μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν> υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;> > Στα σχολικά παιχνίδια> συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν> έπαιρναν μέρος έπρεπε να> συμβιβαστούν με την απογοήτευση.> Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί> μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να> μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν> υπήρχαν ειδικά τεστ για να> περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!> > Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα> καλοκαίρια και περνούσαμε> ατέλειωτες ώρες στην παραλία> χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα> ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..> Φτιάχναμε όμως φανταστικά> κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με> ένα αγκίστρι και μια πετονιά.> Ρίχναμε τα κορίτσια> κυνηγώντας τα για να τους> βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας> κουβέντα σε κάποιο chat room και> γράφοντας> > Είχαμε ελευθερία, αποτυχία,> επιτυχία και υπευθυνότητα και> μέσα από όλα αυτά μάθαμε και> ωριμάσαμε.> > Αν εσύ είσαι από τους> «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες> την τύχη να μεγαλώσεις σαν> παιδί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου