Δαντέλα Βόλογκντα η Ρώσικη θηλυκότητα

Η θηλυκότητα είναι πάντοτε στη μόδα. Για αυτό, στις επιδείξεις μόδας διατηρείται η δαντέλα. Και δεν ισχύει μόνο για τους γιακάδες και τα μανίκια. Οι νέες τάσεις στην ένδυση, υπαγορεύουν την παρουσία της δαντέλας από την κορυφή ως τα νύχια. Οι κεντήτριες του ρωσικού Βορρά ασχολούνταν με το πλέξιμο από χρυσά και ασημένια νήματα, από τον 17ο αιώνα. Μάλιστα, το παγκοσμίως γνωστό ρωσικό brand name, «Δαντέλα Βόλογκντα», έλαβε υψηλές αξιολογήσεις στις διεθνείς εκθέσεις της Φιλαδέλφεια το 1876 και του Σικάγο το 1893. Απονεμήθηκαν σε αυτό Χρυσά μετάλλια στις εκθέσεις του Παρισιού το 1925 και των Βρυξελλών το 1958, ενώ κέρδισε το Grand Prix της έκθεσης του Παρισιού το 1937. Η επιδεξιότητα και φαντασία των «βιρτουόζων» στο κέντημα γυναικών από την Βόλογκντα, είναι άξιο του μεγαλύτερου θαυμασμού. Οι δαντέλες αυτές πλέκονται μέχρι σήμερα με το χέρι πάνω σε ειδικά μαξιλάρια με τη χρήση ξύλινων ράβδων στις οποίες στερεώνονται τα νήματα. Όσον αφορά το σχέδιο της κάθε δουλειάς, αυτό αποτελεί προσωπική έμπνευση της δημιουργού της. Τι είδους σχέδια είναι αυτά; Γεωμετρικές φιγούρες, λουλούδια, ψάρια, ελάφια, λιοντάρια και επίσης, φανταστικά πλάσματα (σειρήνες, μονόκεροι), φυσικά φαινόμενα όπως το βόρειο σέλας. Εικονίζονται ακόμη  ανθρώπινες φιγούρες, δηλαδή κυρίες, καβαλιέροι, ιππείς, γυναίκες της επαρχίες με ρωσικά παραδοσιακά ψηλά καπέλα και φορέματα. Συχνές είναι επίσης και οι απεικονίσεις αρχιτεκτονικών έργων, όπως εκκλησίες, γεφύρια, κιόσκια με παγκάκια, παλάτια. Στην αρχή του 20ου αιώνα στον ρωσικό Βορρά απασχολούνταν με το πλέξιμο της δαντέλας περίπου 40 χιλιάδες κεντήστρες, είχε δημιουργηθεί μια πραγματική σχολή όσον αφορά τη συγκεκριμένη τέχνη, καθώς και σύστημα διδασκαλίας, με τα παιδιά να αρχίζουν να μαθαίνουν την τέχνη από την ηλικία των 5, 6, 7 ετών. Με την πώληση του εμπορεύματος δεν εμπλέκονταν οι ίδιοι οι βιοτέχνες, αλλά μεταπωλητές, οι οποίοι πωλούσαν τις εκλεκτές δημιουργίες στις μεγάλες πόλεις ή τις έστελναν στο εξωτερικό. Τον πρώτο καιρό, με σκοπό το μεγαλύτερο κέρδος, τη δαντέλα Βόλογκντα την παρουσίαζαν ως ευρωπαϊκή. Άλλωστε από τότε ήδη αυτή δεν ήταν κατώτερη από τα διεθνή ανάλογά της. Από τις αρχές όμως του 20ου αιώνα η δαντέλα Βόλογκντα κατέστη ξεχωριστή εμπορική μάρκα την οποία αγόραζαν κατά κόρον οι ξένοι έμποροι. Μέχρι την επανάσταση χρησιμοποιούταν συχνά για το στόλισμα των γυναικείων φορεμάτων και αξεσουάρ, έφτιαχναν γιακάδες και μανίκια, ακόμη και ομπρελίτσες, καθώς και ζακέτες και πουλόβερ. Όσο αυξάνονταν τα έσοδα από την τέχνη, αυξανόταν και η ποικιλία των ειδών από δαντέλα, ενώ οι γυναίκες των επιτυχημένων εμπόρων κυκλοφορούσαν πλέον και με σάλια και εσάρπες από αυτό το υλικό. Προτίμηση στην περίφημη ρωσική δαντέλα έδειχναν και οι γυναίκες των αριστοκρατικών κύκλων. Η οικογένεια της κεντήστρας Βεσιόλοβα που κληρονόμησε την τέχνη, αναφέρει ότι η γιαγιά της έπλεκε καλσόν και άλλα γυναικεία αξεσουάρ για τον τσαρικό οίκο. Στη σοβιετική περίοδο η εγχώρια δαντέλα άρχισε να θεωρείται υπερβολή και η χρήση της μειώθηκε στο ελάχιστο. Σήμερα στη Ρωσία η πατροπαράδοτη λεπτότατης τέχνης δαντέλα από φυσικά νήματα φεύγει πλέον από τη γκαρνταρόμπα των περισσότερων Ρωσίδων παραχωρώντας τη θέση της σε πιο σύγχρονες δημιουργίες.