Τις τελευταίες ημέρες βλέπω συνεχώς αγανακτισμένους φαρμακοποιούς, να εξηγούν ότι πλήττονται, πως θα κλείσουν οι μισοί και θα αφανισθεί ο κλάδος, πως θα λείψουν οι απαράμιλλες φροντίδες τους από τους συνταξιούχους και ηλικιωμένους. Oι φαρμακοποιοί είναι μορφωμένοι, εξοικειωμένοι με την καθημερινή έννοια του ανθρώπινου πόνου, πιο κοντά στην ανακούφιση την προσφορά, την ανθρωπιά. Όμως όταν τους ακους, ανατριχιάζεις από το συντεχνιασμό του λόγου τους, όλα τα παραπάνω έχουν χαθεί, κρύβονται κάτω από τον πανικό της μείωσης της ευπορίας τους. Και βέβαια στα εμπορικά καταστήματα εργάζονται σαν σκυλιά από Δευτέρα μέχρι Σάββατο και σε όλους λείπουν οι προσωπικες και οικογενειακές στιγμές, οι φαρμακοποιοί θέλουν να κρατήσουν ιερό το δικαίωμα στη ξεκούραση, αν και ποτέ δεν αντίδρασαν για τον διπλανό τους που τον έβλεπαν να εργάζεται σαν σκλάβος στο μαγαζί που πήγαιναν για να ψωνίσουν. Δεν έχουν κανένα εθνικό και κοινωνικό κύτταρο μέσα στον εγκέφαλό τους. Αποκαλύπτονται αδίστακτοι πωλητές φαρμάκων, έμποροι της ανακούφισης του πόνου, συμμέτοχοι ενεργοί για τόσα χρόνια του κλειστού κυκλώματος που δημιούργησε το αίσχος της πολυφαρμακίας. Απολαμβάνουν υπερκέρδη, από υπερβολικά νόμιμα ποσοστά (22% έως 35%) και πολλά άλλα αφανή και αδιαφανή, όπως παροχές φαρμακευτικών εταιριών και αποθηκών, αποδοχή και συντήρηση κυκλωμάτων υπερσυνταγογραφήσεων. Δεν είναι φτωχοί οι φαρμακοποιοί. Θα ήταν π.χ. ενδιαφέρον να μάθουμε το μέσο όρο των φορολογικών τους δηλώσεων αν και χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει. Δεν είναι ασυνείδητοι οι φαρμακοποιοί. Όχι όλοι. Έχουν όπως λέμε επίπεδο, κάποιο κύρος στην τοπική τους κοινωνία, ξέρουν τον κόσμο, τις κρυφές του αρρώστειες, τα πάθη του. Κι αν δεν συμπάσχουν συμπονούν. Και λειτουργούν και σαν πρωτοβάθμιο σύστημα περίθαλψης και κοινωνικής μέριμνας για τους υπερήλικες. Να πάρουν την πίεση, να ακούσουν το φόβο της μοναξιάς.Τους έχει όμως αλλοτριώσει το εύκολο χρήμα, γουστάρουν ελεύθερη και πλούσια ζωή όπως άλλωστε πιθανόν όλοι μας στη θέση τους. Τους μάθανε στα πανεπιστήμια που σπούδασαν ότι ο μεγαλύτερος στόχος στη ζωή τους πρέπει να είναι το κέρδος και να το αποκτούν με εύκολο τρόπο.... Σας θυμίζει κάτι από το Αμερικάνικο όνειρό; Από την ελπίδα του καπιταλισμού; Από τα αιτήματα των λαθρομεταναστών που κάνουν απεργίες και ζητάνε να αποκτήσουν ίδια δικαιώματα στο κέρδος και αυτοί; Γιατί μήν έχετε την αφέλεια να πιστεύετε ότι οι ξένοι ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη αυτού του τόπου, απλά τους είπαν ότι εδώ θα τα οικονομήσουν και αυτοί ήρθαν να βγάλουν χρήμα με κάθε μέσο. Αλλά δεν περιμένω από τους ξένους να αγαπάνε την πατρίδα μου. Αυτό το περιμένω από τους Έλληνες. Χάθηκε από το ελληνικό λεξιλόγιο η έννοια της θυσίας για το διπλανό μας. Και χωρίς τη λέξη θυσία δεν γίνεται καμιά επανάσταση και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Τελικά σε αυτό το βασανισμένο τόπο αγράμματοι και σπουδασμένοι ζούνε μόνο για έναν σκοπό που είναι το ατομικό κέρδος. Βλέπετε και οι μορφωμένοι παραμορφώθηκαν από την αγάπη για το κέρδος. Αντί για παιδεία πήραν από τους καθηγητές τους τις αρχές του φιλελευθερισμού... Ο λαός κατάντησε ένα άθροισμα αχόρταγων συντεχνιών....που τελικά κατάντησαν κοινωνικοί καννίβαλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου