Τεχνική ανάπλασης τραχείας

Μια ομάδα Γάλλων χειρουργών ανακοίνωσε σήμερα ότι πέτυχε μια παγκόσμια πρωτιά χρησιμοποιώντας με επιτυχία σε ασθενείς που έχουν προσβληθεί από καρκίνο μια τεχνική ανάπλασης ης τραχείας από ένα κομμάτι δέρματος και τμήματα από τα πλευρά του ασθενούς. «Είναι το πρώτο αξιόπιστο υποκατάστατο τραχείας στον κόσμο», διαβεβαίωσε ο καθηγητής Φιλίπ Νταρτεβέλ, επικεφαλής του τμήματος θωρακικής και αγγειακής χειρουργικής στο Κέντρο Μαρί Λανελόνγκ, στο Πλεσίς Ρομπινσόν (περιοχή του Παρισιού) που πραγματοποίησε αυτήν την καινοτομία σε συνεργασία με έναν πλαστικό χειρουργό, τον δρ. Φρεντερίκ Κολμπ. Η τεχνική τελειοποιήθηκε σταδιακά από το 2004. Χρησιμοποιήθηκε σε επτά ασθενείς σε έξι χρόνια. Πέντε από αυτούς, που είχαν προσβληθεί από καρκίνο, είναι ζωντανοί και έχουν ξαναρχίσει τη δραστηριότητά τους. Οι όγκοι της τραχείας - ο «σωλήνας» που οδηγεί από το λάρυγγα στους βρόγχους - είναι ασθένειες που προκαλούν το θάνατο σε σύντομο χρονικό διάστημα από ασφυξία. «Όταν πραγματοποιούμε μια νέα τεχνική, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι λειτουργεί και ότι θα μπορεί να αναπαραχθεί», δήλωσε ο καθηγητής Νταρτεβέλ. Η μεταμόσχευση τραχείας που γίνεται από τον καθηγητή Νταρτεβέλ και τον Δρ. Κολμπ, επικεφαλής του τμήματος πλαστικής και επανορθωτικής χειρουργικής στο Ινστιτούτο Γκιστάβ Ρουσί (περιοχή του Παρισιού), συνίσταται στην αντικατάσταση της κατεστραμμένης η «βουλωμένης» τραχείας από ένα νέο παρόμοιο «σωλήνα» που έχει αναπλαστεί από ιστούς του ίδιου του ασθενούς, για να αποφευχθεί η απόρριψη του μοσχεύματος. Το μόσχευμα δημιουργείται από ένα κομμάτι δέρματος (περίπου 9 x 12 εκατοστά) που λαμβάνεται από το αντιβράχιο του ασθενούς με τα αγγεία που το τροφοδοτούν με αίμα. Στη συνέχεια «ενισχύεται» με κομμάτια χόνδρου που λαμβάνονται αυτή τη φορά από τα πλευρά του ασθενούς και κόβονται σε λεπτές λωρίδες. Αυτή είναι μια τεχνική που χρησιμοποιείται ευρέως στην αναπλαστική χειρουργική για την αποκατάσταση τμημάτων της μύτης. Αυτό το κομμάτι δέρματος με την ενίσχυση του στη συνέχεια κάμπτεται και σταθεροποιείται με ράμματα για να γίνει ο «σωλήνας» αντικατάστασης της τραχείας, που ταυτόχρονα πρέπει να είναι αρκετά ισχυρός για να αντέξει τις πιέσεις της αναπνοής και αρκετά εύκαμπτος ώστε να ακολουθεί τις κινήσεις του αυχένα. Δύο από τους επτά ασθενείς που χειρουργήθηκαν πέθαναν από πνευμονική λοίμωξη. Οι χειρουργοί εξηγούν αυτές τις δύο «αποτυχίες» από το μήκος του «σωλήνα αντικατάστασης» που είχε τοποθετηθεί, και έφθανε μέχρι τους βρόγχους. Ήταν πάρα πολύ μακρύς, για να μπορεί να βγαίνει με το βήχα η βλέννα που εκκρίνεται από τους βρόγχους, και επειδή δεν υπήρχαν τα διάφορα «τριχίδια» που καλύπτουν το εσωτερικό μέρος της κανονικής τραχείας.