Οι μύθοι και οι παραδόσεις των αρχαίων Ελλήνων δείχνουν την αγάπη τους για τη χλωρίδα και την πανίδα και την προσπάθειά τους να προστατεύσουν το ωραίο περιβάλλον. Σε αντίθεση σήμερα φτάσαμε στο έσχατο όριο καταστροφής του περιβάλλοντος και βλέπουμε τις συνέπειες της Ύβρις μας. Ο Όμηρος μέσα από τα κείμενά του είχε ήδη επισημάνει ότι ο «σιδερένιος πέλεκυς» θα ήταν καταστροφικός για το περιβάλλον, από τότε που αυτό το μέταλλο το χρησιμοποιούσαν στην καθημερινή ζωή σε «ήπιες» σε σχέση με σήμερα επεμβάσεις. Αντίθετα με τον σύγχρονο άνθρωπο, που έχει στον εγκέφαλό του «σφηνωθεί» η έννοια του ατομικού κέρδους, ο αρχαίος Έλληνας είχε με τη βοήθεια της «θεοποίησης» καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να διατηρήσει τις ισορροπίες στο περιβάλλον του. Υπήρχαν πλήθος ιεροί χώροι όπου απαγορεύονταν κάθε ανθρώπινη παρέμβαση. Οι εναλλαγές των εποχών εορτάζονταν με θρησκευτικούς εορτασμούς και η παρουσία των θεών συνέβαλλε και επέβαλε τον σεβασμό στη Φύση και την προστασία του περιβάλλοντος. Εκτός από τις Δρυάδες και τις Αμαδρυάδες ακόμη και οι θεοί του Ολύμπου προστάτευαν τη φύση και είχαν ένα τουλάχιστον δέντρο που το προστάτευαν ή το συμβόλιζαν. Η ελιά ήταν της Αθηνάς. Η δάφνη του Απόλλωνα. Η δρυς του Δία. Τα μύρτα, τα φίλλυρα και τα αλμυρίκια της Αφροδίτης. Το κυπαρίσσι του Πλούτωνα. Η χαλέπιος πεύκη της Ρέας. Το έλατο του Πάνα. Η ροδιά της Ήρας που ήταν προστάτιδα του γάμου. Ο ιταμός ήταν αφιερωμένος στις Ερινύες που τιμωρούσαν με το δηλητήριο αυτού του δέντρου τους ασεβείς. Η άμπελος ήταν του Διονύσου. Για την ωρίμανση των καρπών και των σπόρων ήταν υπεύθυνη η Δήμητρα. Για τα δάση ήταν υπεύθυνη η Άρτεμης. Ακόμη και σήμερα στα δημοτικά τραγούδια υπάρχουν εκφράσεις παρομοιώσεις και συμβολισμοί που αναφέρονται στα δέντρα και έχουν επηρεαστεί από τις αρχαίες δοξασίες. Σε πολλά τραγούδια η λαϊκή φαντασία τα βάζει να μιλούν, να δακρύζουν, να πονούν αλλά και να ερωτεύονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου