Ο ευτυχέστερος των συνταγματαρχών

Το παρακάτω κείμενο το γράφει ο markosa στο roufianos.com

Πρόλαβε ο «αμόρφωτος» να ζήσει την δικαίωση μέσα από την απόλυτη πια αποτυχία των «μορφωμένων» πολιτικών της προ και μεταπολίτευσης εποχής. Απέδειξε ότι αυτό που μετράει πέραν των θεσμών και της κοσμοπολίτικης μόρφωσης είναι κάποιες βασικές ένστικτες αρχές αυτοσυντήρησης και προκοπής. «Κατέλυσε» μαζί με τον Παπαδόπουλο την δημοκρατία. Μια βασιλική δημοκρατία που στηρίζονταν όχι σε λαϊκή εντολή αλλά σε ένα δεξιό, στυγνό, φασιστικό παρακράτος που τροφοδοτούσε εκτός της κυβερνητικής ισχύος την εξουσία, την αντίδραση που εκδηλώθηκε κι αυτή με την σειρά της με ακραίο και προδοτικό τρόπο, στην «μεταπολίτευση». Χρειάστηκαν τότε επτά χρόνια για να φανεί ότι αυτοί οι «αγράμματοι προδότες» της «δημοκρατίας» δεν ήταν άξιοι να......κάνουν την μεγάλη ζημιά στον τόπο. Το αντίθετο!

Στην διάρκεια αυτών των χρόνων ελάχιστοι έλληνες αντέδρασαν άμεσα. Γιατί άραγε; Γιατί ο κόσμος δεν ξεσηκώθηκε ....να τους πάρει με τις πέτρες;Φοβήθηκε τα τανκς; Μάλλον όχι. Όταν ήρθε η ώρα, όταν πείστηκαν, το απέδειξαν. Απολάμβαναν ασφάλεια , μπορούσαν να κινηθούν χωρίς φόβο παντού, κοιμόντουσαν με ανοιχτά παράθυρα και πόρτες, δεν χρώσταγαν σε καμιά τράπεζα, είχαν σχολεία, είχαν δουλειές, ένοιωθαν Έλληνες σε μια δική τους Ελλάδα, έτοιμη να την υπερασπισθούν.

Οι κυνηγημένοι αριστεροί ήταν οι ίδιοι κυνηγημένοι και των προηγούμενων καθεστώτων. Από όταν οι κομουνιστές έχασαν την ευκαιρία στην εξουσία. Από όταν προδόθηκαν από την ανθρώπινη πλεονεξία....Τα ξερονήσια, τα μουντρούμια, υπήρχαν από πολύ πριν και επί Γεωργίου Παπανδρέου...του «γέροντα της δημοκρατίας».

Οι δικτάτορες επέβαλαν μέτρο, το αρχαιοελληνικό εκείνο μέτρο, που αντιστέκεται στην ασυδοσία, κι όχι στην ελευθερία όπως ειπώθηκε από τους αποδεδειγμένα σημερινούς προδότες. Στήριξαν την εργασία, άνοιξαν δρόμο στη βιομηχανία, σεβάστηκαν συντάξεις και ταμεία, με ορθολογικό τρόπο που δεν επέτρεπε επουδενί διασπάθιση κοινού χρήματος. Δεν πρόδωσαν το οκτάωρο, ο εργαζόμενος είχε πραγματική ασφάλεια. Ενίσχυσαν τον αγροτικό τομέα, σεβάστηκαν την φτώχια του, χάρισαν αγροτικά δάνεια, έδωσαν στεγαστικά........................... Έφτιαξαν δρόμους, σχολεία επαγγελματικής αποκατάστασης, νοσοκομεία, πήγαν ρεύμα και στο πιο μικρό, στο πιο απομακρυσμένο χωριό και νησί, με μια ΔΕΗ απόλυτα κρατική, βασισμένη στην αρχή του μη κέρδους, αλλά στην συνεχή δημιουργική ανάπτυξη.

Η Ελλάδα παρήγαγε περισσότερα επί των ημερών τους. Περισσότερα από πριν, περισσότερα από τώρα....που δεν παράγει σχεδόν τίποτα.Ήταν παραδόξως πιο δημοκρατική πιο «αριστερή» από τώρα... με μόνη διαφορά την έκφραση λόγου που την φοβόντουσαν μιας και ήξεραν: η γλώσσα κόκαλα δεν έχει αλλά κόκαλα τσακίζει. Έδιωξαν και τους βασιλείς...

Σαν είδαν όλα αυτά τα αμερικανάκια αφεντικά μας μαζί με τους δυτικούς επικυρίαρχους, αμόλησαν τα τέρατα που έτρεφαν στην ...εξορία, αφού παράλληλα έριξαν στην Ελλάδα μια δική τους πραγματική στυγνή δικτατορία, εκείνη του Ιωαννίδη... Δεν επέτρεψαν τον λαό να αποφασίσει αυτός για τους καινούριους ηγέτες του. Του επέβαλαν τους πρώην, τον «εθνάρχη» Καραμανλή τον «ψευτοσοσιαλιστή» Παπανδρέου, τον «όλων των καιρών» Μητσοτάκη και κάμποσους πολλούς ανεπάγγελτους ακόμα που σπούδασαν το παραμύθι στο εξωτερικό.Ποιο παραμύθι;

Αυτό που λέγεται δημοκρατική μεταπολίτευση, που θα έφερνε «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» στην Ελλάδα. Αυτοί τελικά σε τριάντα πέντε χρόνια. ξεπούλησαν την χώρα, διέφθειραν τον λαό, έκαναν όλες τις ζημιές που δεν έκαναν οι πρώτοι δικτάτορες. Που δεν ήταν στις προθέσεις τους, που ήταν πατριώτες, αυτοί που έδρασαν και πέθαναν στον τόπο τους, που αγαπούσαν, χωρίς να την κοπανήσουν στο εξωτερικό, χωρίς να κλέψουν, χωρίς να καταχραστούν χορηγιών, χωρίς να πλουτίσουν, χωρίς να χρεώσουν τον Έλληνα, εισπράττοντας ως αμοιβή εξευτελισμό και φυλακή, από τους δήθεν δημοκρατικούς πολιτικούς της μεταπολίτευσης....

Για δείτε, στην Ελλάδα ο Παπαδόπουλος όπως και στο Ιράκ ο Χουσείν, πέθαναν καταδικασμένοι από την δικαιοσύνη της σημερινής ....μοντέρνας δημοκρατίας.... με τις εντολές των ιδίων δυτικών δυνάμεων, στις οποίες δεν έσκυψαν.

Οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης: Έριξαν στον καιάδα το οκτάωρο, ρήμαξαν τα ταμεία, έκλεισαν την βιομηχανία που δεν μπόρεσαν να ξεπουλήσουν, εξευτέλισαν την παιδεία, αφαίρεσαν το μέλλον του έλληνα, μετέτρεψαν τον πλούτο της χώρας σε δικό τους ιδιωτικό πλούτο και δικές τους ιδιωτικές καταθέσεις σε ξένες τράπεζες, μοίρασαν το αιγαίο, έφεραν το ΔΝΤ, τον Καλλικράτη που με τους μετανάστες και τους βόρειο –ανατολικούς φίλους θα κολοβώσουν εντελώς τη χώρα.

Αν συνυπολογίσει κανείς στην πρόοδο, τη αλματώδη άνοδο της τεχνολογίας στα χρόνια που πέρασαν, η διαφορά γιγαντώνεται υπέρ των πρώτων....δικτατόρων... Δυστυχώς για να τα καταφέρουν όλα αυτά εκμεταλλεύτηκαν και την πίστη του Έλληνα στην μπέσα. Δεν μπορεί ο Έλληνας να πιστέψει (ακόμα και σήμερα) ότι υπάρχουν προδότες τόσης μεγάλης εμβέλειας. Νομίζει ότι κάποιοι πραγματικοί πατριώτες (άλλοι όμως), θα τον σώσουν την τελευταία στιγμή. Κάποιοι πατριώτες όπως στο παρελθόν.....Όσο δεν θα τους βλέπουν τόσο θα καταλαβαίνουν ότι αυτή την φορά χρειάζεται να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους.....

Κι έτσι θα γίνει;....σύντομα....Θα ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους τότε, ποιος είναι ο «χαζός» καραφλός «ευτυχής» τώρα που δικαιώνεται εν ζωή συνταγματάρχης, ποιος είναι πιο «χαζός» αυτός, η ο ΓΑΠ, ποιοι ήταν φασίστες, ακροδεξιοί, μεσαίοι, αριστεροί, κομουνιστές, τρομοκράτες, ποιοι οι πραγματικοί προδότες, που πήγαν τα λεφτά, οι έλληνες , η χώρα........Για να μην παρεξηγηθώ ούτε να δώσω λαβή για καπηλεία από τα σημερινά ακροδεξιά, ακροαριστερά, κεντρώα και όσα άλλα δημοκρατικά κόμματα, αποσυνδέω εντελώς και συνειδητά τον λόγο μου από τα κληρονομικά πάθη και εμφυλιοπολεμικές πρακτικές που συνεχίστηκαν και τότε αλλά συνεχίζονται δυστυχώς και σήμερα. Δεν αναφέρομαι στο σεβασμό θεσμών, αλλά στα άτομα. Η καλή πλευρά εκείνων των ανθρώπων δεν αντικαθίσταται από κανένα σχήμα κομματικό, ολιγαρχικό, μοναρχικό, τυραννικό, ούτε χαρακτηρίζεται από κανένα από αυτά, ούτε τα αντικαθιστά. Είναι πρόνοια η ύπαρξη άξιων ηγετών. Τα χαρακτηριστικά που τους έκαναν επιτυχημένους, είναι η παιδεία, η φιλοπατρία, το βαθύτερο αίσθημα δικαιοσύνης στο μέτρο του δυνατού, το παιδευμένο του χαρακτήρα που σφυρηλατεί η ζωή που κερδίζεται με κόπο και δεν χαρίζεται, η γνώση αντιμετώπισης των κινδύνων και η πίστη σε ιδανικά.Όλα αυτά που λείπουν από τους σημερινούς πολιτικούς αλλά και από μεγάλο μέρος πια του κοινωνικού συνόλου που έχει αλωθεί που έχει χάσει το όραμά του.. .