Είναι αργά για δάκρυα

Οικογενειακή υπόθεση η πολιτική, οικογενειακή υπόθεση και η Βουλή. Δεν μιλάω για τους «Καραμανλήδες και Παπανδρέου», ούτε για τα μακρινά ξαδέλφια και ανίψια των εκπροσώπων -του λαού, τα οποία τακτοποίησαν όπως όλοι γνωρίζουν - με «δημοκρατικές» και «διακομματικές» διαδικασίες στο εθνικό κοινοβούλιο. Λέω για τους (και τις) συζύγους, τις κόρες και τους γιους των βουλευτών και υπουργών που καταλαμβάνουν στα πολιτικά τους γραφεία – ύστερα από δική τους…έννομη απαίτηση, ακριβοπληρωμένες θέσεις του δημοσίου, προκειμένου να συνδράμουν στο δύσκολο έργο τους!Οι καθ΄ όλα νόμιμες αυτές «προσλήψεις», πάντα με έξοδα του ελληνικού δημοσίου, συμπληρώνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό των πολιτικών, με ένα αξιοθαύμαστο και…διακριτικό τρόπο. Οι εκλεγμένοι, εμμέσως πλην σαφώς, λαμβάνουν έναν ακόμη μισθό ενώ οι συγγενείς πρώτου βαθμού απολαμβάνουν όλα εκείνα τα προνόμια του εργαζομένου χωρίς αυστηρό…εργοδότη και χωρίς απειλή απόλυσης! Κατά πολλούς, «βεβαίως το νόμιμο είναι και ηθικό», ειδικά σε εποχές κρίσης όπου ο εργαζόμενος και ψηφοφόρος κάνει το «σ… του παξιμάδι». Όμως, αφού δεν γίνεται αλλιώς, τουλάχιστον ας σταματήσει η υποκρισία και το κακό θέατρο που παίζουν ορισμένοι εκλεκτοί του ελληνικού λαού, μπροστά ή πίσω από τις τηλεοπτικές κάμερες. Να κόψουν, δηλαδή, εκείνα τα δακρύβρεχτα «πονάμε κι εμείς με τις περικοπές των συνταξιούχων…» ή εκείνο το άλλο το πιο ωραίο «είμαι στριμωγμένος ιδεολογικά γιατί είμαι σοσιαλιστής και όχι βάρβαρος…».