Δημιουργία οικοτεχνικών μονάδων

Με την τροποποίηση της ΚΟΑ Καπνού, τον Απρίλιο του 2004, μειώθηκαν οι άμεσες ενισχύσεις από το 2010 κατά 50%. Το συνολικό ποσό που χάνουν οι καπνοπαραγωγοί, σύμφωνα με την παραπάνω απόφαση, για την τριετία 2010 - 2012, έχει υπολογισθεί σε 568,3 εκ. ευρώ και έχει μεταφερθεί στον πυλώνα ΙΙ της Αγροτικής Ανάπτυξης, προκειμένου να ανασυγκροτηθούν οι καπνοπαραγωγικές περιοχές. Μέσα από τα Μέτρα που προτείνονται από τους καπνοπαραγωγούς, για τη διάθεση του παραπάνω ποσού, είναι και η χρηματοδότηση για τη δημιουργία οικοτεχνικών μονάδων παραγωγής, τυποποίησης και πώλησης λεπτοκομμένου καπνού για τσιγάρα καθώς και χειροποίητα πούρα. Το πρόβλημα όμως που υπάρχει στην πατρίδα μας είναι ότι δεν υπάρχει κανένα θεσμικό πλαίσιο για μικρές παραγωγικές μονάδες που θα μπορούν να εμπορεύονται το προϊόν. Οι καπνοπαραγωγοί ζητάνε τη δημιουργία ξεκάθαρου θεσμικού πλαισίου για οικοτεχνίες και συνεταιριστικές ομάδες, με αυστηρούς περιορισμούς στην ποσότητα και υψηλά κριτήρια ποιότητας, για την αποτροπή εισόδου σε αυτό των μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί για παράδειγμα με την υποχρέωση μεταποίησης από τον ίδιο τον παραγωγό, χωρίς αυτός να έχει τη δυνατότητα να μεταπωλήσει τον ακατέργαστο καπνό του. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, η πρόταση αυτή έχει φτάσει στα γραφεία του ΥπΑΑΤ και αναμένεται να πάρει το «πράσινο φως» για να κοινοποιηθεί στο Γενικό Γραμματέα του υπουργείου Οικονομίας & Οικονομικών κ. Δ. Γεωργακόπουλου.
Σκοπός όλων των δράσεων, που μπορεί να χρηματοδοτηθούν και από τον Αναπτυξιακό νόμο, θα είναι να υπάρξει προσθήκη υπεραξίας, μέσα από την μεταποίηση και την εμπορία του τελικού προϊόντος κατά το πρότυπο του κρασιού και των διαφόρων σημάτων που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια σε όλες τις παραγωγικές περιοχές της χώρας. Στις καπνοπαραγωγικές περιοχές όπου υπάρχει η γνώση και η κατάρτιση της παραγωγής, αποτελεί αίτημα των καπνοπαραγωγών, να προστεθεί η γνώση της μεταποίησης και εμπορίας, ώστε να προκύψουν μορφές κάθετης παραγωγής, για να συνεχίσει η καπνοκαλλιέργεια να αποτελεί την «ατμομηχανή» για την ανάπτυξη της υπαίθρου. Αρνητικός παράγοντας σε μια τέτοια προσπάθεια είναι αυτή τη στιγμή καταρχήν η κλίμακα φορολόγησης, που είναι προσαρμοσμένη σε μεγάλες μεταποιητικές μονάδες και δεν υπάρχει πρόβλεψη για μικρούς και ευέλικτους σχηματισμούς που θα έχουν είτε τη μορφή οικοτεχνίας είτε τη μορφή συνεταιρισμού. Δυστυχώς το φορολογικό μας σύστημα δεν αναγνωρίζει και βάζει όρια που είναι «απαγορευτικά» ακόμη και για μεγάλους σχηματισμούς. Για παράδειγμα σε αίτημα καπνοκαλλιεργητών για άδεια μεταποίησης, το υπουργείο Οικονομικών απάντησε ζητώντας ελάχιστη ποσότητα 20 τόνων και προκαταβολή του ειδικού φόρου με το ποσό των 293.000 ευρώ. Να σημειώσουμε ότι σήμερα στην Ελλάδα η μοναδική βιοτεχνία που έχει αδειοδοτηθεί κατ΄ εξαίρεση με υπουργική απόφαση και μικρή εγγύηση είναι αυτή του συνεταιρισμού του Δομένικου. Ένα είναι το σίγουρο ότι πρέπει να υπάρξει ανάπτυξη του πρωτογενή αγροτικού τομέα μέσα από καλλιέργειες που παραδοσιακά ήταν ανεπτυγμένες στην ελληνική ύπαιθρο και όχι να ψάχνουμε για νέα «μαγικά» προϊόντα.