Τις προτάσεις της για τη διαμόρφωση της νέας κοινής υπουργικής απόφασης για τη φετινή σοδειά βαμβακιού υπέβαλε στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων η Ένωση Ελλήνων Παραγωγών και Εμπόρων Σπόρων (ΕΕΠΕΣ).Οι κυριότερες προστάσεις της ΕΕΠΕΣ έχουν να κάνουν με:
• Τη στήριξη της βαμβακοκαλλιέργειας στις παραδοσιακές ζώνες παραγωγής, που πάντα έδιναν μέγιστες αποδόσεις και ποιότητα και τη διατήρησή της με στόχο τα 2,5 έως 3 εκατ. στρέμματα και παραγωγή σύσπορου προϊόντος περί το 1 εκατ. τόνους.
• Την ενθάρρυνση, στις παραπάνω περιοχές, για επαγγελματική ενασχόληση με την καλλιέργεια και μεγιστοποίηση της ηρτημένης σοδειάς, χωρίς τη χρήση υπολογιστικών μοντέλων παραγωγής π.χ. τριετία αναφοράς κ.α.
• Την ενθάρρυνση για παραγωγή τελικού προϊόντος ποιότητας, το οποίο να καλύπτει κάποιες ελάχιστες προδιαγραφές υγρασίας και παρουσίας ξένων υλών.
• Την ενθάρρυνση χρήσης ποικιλιών με υψηλές αποδόσεις και ποιοτικά χαρακτηριστικά της ίνας.
• Τη σύνδεση της συνδεδεμένης με την παραγωγή κοινοτικής επιδότησης με τη χρήση πιστοποιημένου σπόρου, με μόνο αποδεικτικό τις καρτέλες πιστοποίησης.
• Την τροποποίηση της ελάχιστης πυκνότητας φύτευσης από 8.000 φυτά ανά στρέμμα (σ.σ. που απαιτεί η ΚΥΑ σήμερα) σε 16.000 φυτά ανά στρέμμα, σύμφωνα με την ορθή γεωργική πρακτική αλλά και τη συνήθη καλλιεργητική πράξη στη χώρα μας, όπου η σπορά γίνεται με σπόρο για περίπου 2 κιλά/στρέμμα.
1 σχόλιο:
Εκεί που λαλούν πολλοί κοκόροι....
Πρωτού υποσχεθεί η κυβέρνηση και φέτος ανέφικτους
οικονομικούς στόχους στους αγρότες με αποτέλεσμα να
προεξοφλήσει για ακόμη μία φορά τις επόμενες αγροτικές
κινητοποιήσεις θα ήταν καλό σιγά-σιγά να μεθοδεύσουμε
τακτικές και είδη καλλιέργειας τα οποία θα είναι νόμιμα μέν
συμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, χρήσιμα και
ανταγωνιστικά δε πρωτίστως στην εγχώρια αγορά αλλά και τη
διεθνή.
Αναρρωτηθήκαμε άραγε πολλές φορές τα τελευταία 25 χρόνια για
το άν είναι πραγματικά συμφέρον και οικονομικά βιώσιμο να
καλλιεργούμε 3 εκατ. στρέμματα επιδοτούμενο βαμβάκι?
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην αγροτική παραγωγή της
χώρας μάς αλλά και των περισσοτέρων υπολοίπων μεσογειακών
ευρωπαϊκών κρατών είναι η ανταγωνιστικότητα των αγροτικών
προϊόντων μας. Μοιάζει δε η 'ελεύθερη διεθνής αγορά' να
επιδεινώνει αυτό το σημαντικό πρόβλημα διαχείρησης των
καλλιεργήσιμων εκτάσεων της νότιας Ευρώπης.
Η πολιτική των επιδοτήσεων των ευρωπαϊκών καλλιεργειών έδωσε
στα ευρωπαϊκά αγροτικά προϊόντα μία πολύ υψηλή τιμή σε σχέση
με αυτά τα ίδια προϊόντα άλλων, ιδίως αναπτυσσομένων κρατών.
Αποτέλεσμα είναι οι αισχρές εικόνες που έχουμε δεί με αποκλεισμούς οδικών δικτύων, προϊόντα που φθάνουν στον καταναλωτή 10 και περισσότερες φορές πιό ακριβά από την τιμή που εισπράττει ο παραγωγός και
αγρότες που ρίχνουν τα προϊόντα τους στο δρόμο.
Κάποια στιγμή, χωρίς ιδεολογική και πολιτική προκατάληψη θα
ήταν φρόνιμο να εξετάσουμε τις δυνατότητες που έχει η
ευρωπαϊκή ένωση στη δημιουργία μίας βιώσιμης αγροτικής οικονομίας βάζοντας σε δεύτερη πρωτεραιότητα τις οποιεσδήποτε συμφωνίες διεθνούς εμπορίου. Μία ίσως τραγική για κάποιους εκδοχή, αναγκαία όμως επιλογή προκειμένου να περάσουμε σε μία νέα σελίδα ανάπτυξης μετά την παρούσα οικονομική κρίση.
Καλώς ή κακώς, ο δρόμος του πολιτικού σχεδιασμού είναι
μακρύς και για να τον βαδίσουμε δε θα χρειαστούμε μόνο
γραβάτες και γόβες με σκληρό τακούνι αλλά θα χρειαστούμε
συντονισμένη εργασία σε επίπεδο επιστημονικό, νομικό και
οικονομικό. Το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς σαφέστατα
απετέλεσε τον άξονα της 'παγκοσμιοποίησης', μία έννοια όμως
που δε μοιάζει να έχει βιώσιμη προοπτική στη νέα δεκαετία
που ξεκινήσαμε.
John Pumkin
Δημοσίευση σχολίου