Σαν σήμερα

Σαν σήμερα, στα 1943, στα χωριά της Βιάννου και της Ιεράπετρας μόλις είχαν θάψει, οι εναπομείναντες ζωντανοί, τους νεκρούς τους. Όπως-Όπως. Σε ομαδικούς τάφους σκαμμένους και με τα χέρια από γυναίκες και παιδιά.

Του Γερμανού το βόλι αθώους δεν ψηφά είπε ένας ποιητής. Εκατοντάδες οι νεκροί. Άντρες οι νεκροί αλλά και γυναίκες έγκυοι και παιδιά και γέροι. Άλλοι από ξιφολόγχες κι άλλοι από σφαίρες κι άλλοι από δυναμίτη. Όλοι όμως θύματα δολοφόνων που δεν άντεξαν τη ντροπή της ήττας τους κι αποκτηνώθηκαν σκοτώνοντας αθώους. Δεν χρειάστηκε χρόνος πολύς για να τραπεί σε ντροπή η έπαρση που τράφηκε από την ισχύ των μηχανών και τις ιαχές των υποταγμένων υπάκουων ορδών. Αυτής της ντροπής θύματα ήταν κι οι δολοφόνοι.
Σαν σήμερα, στα 1943 μετά Χριστό, η απόγνωση γέμισε καλάθια πλεγμένα με χιλιάδων χρόνων ιστορία. Μορφές απόκοσμες περιφέρονταν από σοκάκι σε σοκάκι ζωγραφίζοντας στις ψυχές τους τα γκρεμισμένα και καμένα σπίτια, με όσα δάκρυα τους είχαν απομείνει. Αυτές οι μορφές, αυτές οι ψυχές, αυτές οι εικόνες, αυτοί οι νεκροί που κείτονταν αγκαλιασμένοι κάτω από πρόχειρους σωρούς από πέτρες και στάχτη γίνανε γη γόνιμη. Οι φωνές των παιδιών που ωρίμασαν πριν από την ώρα τους χτίσανε τα όνειρα. Όνειρα θρεμμένα μ’ ένα πείσμα μαλαγμένο με την αγάπη των μαυροφορεμένων μανάδων που δεν είχανε άλλο να δώσουνε από το χαμόγελο της περήφανης φτώχειας τους. Τα παιδιά σκορπίσανε και σπάρθηκαν τα όνειρα σε όλη τη γη. Τα κόκκαλα των αγκαλιασμένων νεκρών μείνανε να κρατούνε την ιστορία σαν το σπόρο που περιμένει τη βροχή. Τα χρόνια που ήρθανε όμως ήτανε χρόνια ξερά. Ακόμη να βρέξει. Πότε- πότε, μ’ ένα σταμνί κάποιος τα ποτίζει κι αυτά ξεθαρεύγουνε και λένε πως είναι εκεί. Δε μιλούνε ακόμη.
Σήμερα τα κόκκαλα των δολοφόνων τα σκεπάζει καλοποτισμένο γρασίδι και ταμπέλες που ψελλίζουνε ψέματα στολίζουνε τα μνήματά τους στη γη του νησιού μας. Τα κόκκαλα των δολοφονημένων τα σκεπάζουνε ακόμη οι ίδιες πέτρες και περιμένουνε… Περιμένουνε αγκαλιασμένοι κι ακούνε πάλι εκρήξεις που κρατούνε το ίσο στους επίγονους αυτών που οι ματιές τους διασταυρώθηκαν λίγο πριν πέσουν στο χώμα. Κρατούνε οι εκρήξεις αυτές το ίσο σ’ αυτούς που και σήμερα κουβαλούνε τη ντροπή της έπαρσης τους και σιωπούνε σαν ακούνε την τιμή των πράξεών τους. Σ’ αυτούς που σήμερα κλέβουνε τη γη και σκοτώνουνε δέντρα και στερεύουν πηγές και ασελγούνε ασύστολα χωρίς μέτρο, καταλύοντας ακόμη και το Νόμο των ανθρώπων. Σ΄ αυτούς που το ψέμα βελτιώνει τα καύσιμα των κινητήρων που αυξάνουν τα κέρδη τους. Στον ίδιο τόπο, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το Σελί. Εκεί που θα βγάλουνε πάλι λόγους μπροστά σε κουφούς ταγούς κι αγράμματους θεμιστοπόλους. Εκεί που η ντροπή δεν αφήνει ούτε πινακίδα να μπει σε μια μεγάλη επένδυση για … το καλό του τόπου και την … οικονομική ανάπτυξης!
Ο ήλιος θα λούσει τις άσπρες κεφαλές των γυναικών που σκάψανε τα μνήματα των υγιών, των αντρών, των αδερφών, των πατεράδων, και των θείων τους. Στον ίσκιο θα κάθονται οι εξουσιολάγνοι βουλευτάδες που θα εμφανιστούν στο μνημόσυνο προς άγραν ψήφων. Μετά θα πάνε για φαί κουβεντιάζοντας για τις διαδρομές που δεν περνάνε από την πόρτα της Θέμιδας ούτε κι από κει που συχνάζει η Νέμεση. Της ιστορίας οι διώκτες, και των μνημάτων οι συλητές κάπου αλλού θα πάνε να ξοδέψουνε τα βλέμματά τους. Όπως κάνανε επί 2009 μείον 1943 χρόνια.
Meine Damen und Herren, guten appetit.
Δημήτρης Χρηστάκης
Από το Βαχό της Βιάννου